کودک تا قبل از سه سالگی، وسایلش را مانند اعضای بدنش می‌داند و هرگز نمی‌پذیرد دیگران را سهیم کند و نباید از او انتظار داشت دستش یا پایش را به کسی بدهد!!

تا سه سالگی به او نگویید: عرفان کوچیکه، توپت رو بهش بده!! پس کودک اگر تمایل داشت، وسایلش را به دیگران می دهد وگرنه او را مجبور نکنید و در چنین مواردی حواس بچه کوچکتر را پرت کنید.

کودک حدود چهارسالگی می‌تواند وسایلی که مربوط به خودش نیست، ولی اجازه استفاده از آنها را دارد، با دیگران به اشتراک بگذارد. (مثل تلویزیون، تلفن) در پنج سالگی علاقه به اشتراک گذاشتن پیدا می کند و اسباب بازی‌هایش را به دوستانش می‌دهد. پس صبور باشید و فرزندتان را درک کنید.

#کانال_تربیتی_نوردیده 

برای آموزش سخاوتمند بودن به کودک، والدین می توانند از همان دوران کودکی سعی کنند ارزشهای زندگی جمعی را به فرزندانشان بیاموزند و به آنها یادآور شوند که هیچ کس نمی تواند به تنهائی زندگی کند.کودکان خیرخواه و سخاوتمند، کودکانی هستند که تنها به فکر خود و منافعشان نیستند، بلکه به احساسات، نیازها و خواسته های دیگر افراد خانواده و دوستانشان نیز اهمیت می دهند. این کودکان آموخته اند که با بخشش، نیکوکاری و خوشرفتاری می توانند موجب شادی دیگران شوند

کودکان سخاوتمند از اینکه دیگر اطرافیانشان را نیز همچون خودشان، سرحال و بانشاط می بینند، لذت می برند. آنها برای جمع و روابط اجتماعی ارزش و احترام قائلند و بخشش را یکی از ویژگیهای برتر شخصیتی می دانند. اگر می خواهید کودکتان ویژگی خساست و خودخواه بودن را نداشته باشد، در وهله اول سعی کنید امنیت، اعتماد و مثبت اندیشی را در او تقویت کنید. سپس به منافع دیگران بیاندیشید. 

برای آموزش سخاوتمند بودن به کودک، والدین می توانند از همان دوران کودکی سعی کنند ارزشهای زندگی جمعی را به فرزندانشان بیاموزند و به آنها یادآور شوند که هیچ کس نمی تواند به تنهائی زندگی کند. هنگامی که فردی در انجام کارهای خیر و نوعدوستانهپیشقدم می شود، نه تنها خود را تواناتر و داراتر از قبل می یابد، بلکه موجب پرورش حس عزت نفس و ارزشمندی در خود می شود. اغلب کودکان از حدود سه سالگی احساسی از همدلی و مهربانی از خود نشان میدهند و طی آن به دلجوئی از کودکان و افراد دیگر خانواده در هنگام ناراحتی می پردازند. در این زمان است که می توان رفتارهای سخاوتمندانه را به کودک آموخت

کودکان بخشنده و سخاوتمند خیلی زود یاد می گیرند که خوراکی، لباس و اسباب بازیهایشان را با دیگر کودکان شریک شوند و دوستیها و روابط گروهی خود را بدین ترتیب گسترش دهند. البته به خاطر داشته باشید که هیچگاه نباید آنها را وادار به بخشش وسایلی که به آنها علاقه دارند، کنید. اغلب کودکان همیشه خواهان بخشش و نیکوکاری نیستند، اما اگر خود برای این کار داوطلب شدند، بهتر است کمک آنها را بپذیرید. یکی از روشهائی که می توان به وسیله آن به روحیه سخاوتمندی کودکان پی برد، مشاهده رفتارهای آنها هنگام بازیهای جمعی است. کودکی که خودخواه باشد، از این که اسباب بازیهای خود را به دیگر کودکان بدهد، احساس ناراحتی می  کند. لازم به ذکر است که این احساس کودک ناشی از حس ناامنی و عدم اعتمادی است که او نسبت به محیط، اعضای خانواده، دوستان و ... دارد. 

آنها به تدریج یاد می گیرند که احساسها و عاطفه های دیگران را درک کنند و به آنها احترام گذارند. ولی می توان با آموزشی هدفمند و برنامه ریزی شده، ویژگیهای برتر شخصیتی را در آنها رشد و پرورش داد. برای مثال، پدر و مادر می توانند با رعایت آداب و رسوم خانوادگی در دادن هدیه های تولد، دادن عیدی به دیگر کودکان خانواده، سهیم شدن و یا بخشیدن اسباب بازی و کتابها با دیگر کودکان، کمک به افراد نیازمند، بازدید از مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست و ... کودکان را سخی و بخشنده بار آورند. 

 اگر فرزندتان علاقه های خاص به اسباب بازی و یا لباسش دارد، این اطمینان را به او بدهید که مجبور نیست آنرا به دیگری بدهد.

. برای آموزش سخاوتمندی به کودک و کاهش حس خودمحوری در او می توان از راهکارهای عملی زیر بهره جست. کودک را با کودکان بزرگتر از خودش که رفتارهای ملایمتر و صبورانه تری دارند، همبازی کنید؛ تا او نیز به تدریج اینگونه رفتارها را بیاموزد. کودک زمانی مفهوم سهیم شدن با دیگران را یاد می گیرد که احساس امنیت درونی کند. بنابراین اگر کودک در یابد که از سوی بزرگترهایش مورد توجه و علاقه است و برای حمایت شدن نیازی به سرسختی و پافشاری ندارد، حس امنیت در او شکل خواهد گرفت و به تدریج می تواند به نیازهای دیگران هم توجه کند. اگر پدر و مادر متوجه شوند که کودک اسباب بازیهایش را به دوستش می دهد تا او هم با آنها بازی کند، باید این رفتار او را مورد تحسین قرار دهند.

 کودکان خردسال به روشهای تند و خشن پاسخ می دهند. اگر پدر یا مادر مشاهده کردند که دو کودک بر سر یک اسباب بازی خاص کشمکش و دعوا دارند، بهتر است برای مدتی آن اسباب بازی را بردارند و زمانی که بچه ها توانستند مفهوم با هم بازی کردن و سهیم شدن را درک کنند، آن را بیاورند. یادگیری رفتارهای اجتماع پسند نیاز به الگو، تمرین و زمان دارد. اگر کودک شاهد رفتارهای سخاوتمندانه والدینش باشد، بدیهی است که یاد می گیرد خود نیز از آنچه دارد، ببخشد. هر چند وقت یکبار به اتفاق فرزندتان، سرِِِ کمد اسباب بازیها، کتابها، لباسهای کوچک شده او بروید و با انتخاب آنچه که لازم ندارد و دادن آنها به کودکان نیازمند، لذت بخشش و نیکوکاری را در دل او پرورش دهید.  اگر فرزندتان علاقه های خاص به اسباب بازی و یا لباسش دارد، این اطمینان را به او بدهید که مجبور نیست آنرا به دیگری بدهد. کودکان زمانی که دریابند می توانند وسایل مورد علاقه شان را نگه دارند، برای بخشش سایر وسایلشان راحتتر اقدام می کنند. اگر متوجه شدید که کودکتان با دوستش سرِِِ یک اسباب بازی دعوا می کند، سعی کنید خود را در ماجرای آنها درگیر نکنید، زیرا آنان زود متوجه خواهند شد، که بدرفتاریشان، با هم، موجب دوری آنها از یکدیگر خواهد شد.

 کودکتان را به انجام بازیهای گروهی تشویق کنید. بازیهائی که چند نفر برای به دست آوردن هدفی مشترک فعالیت می کنند، موجب رشد و تقویت روحیه جمعی در آنها می شود.

موفق و موید باشین.🙏