أمّنْ یُجیبُ الْمضطَرَّ إذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السّوءَ

🌺 أمَّنْ جَعَلَ الْأَرْضَ قَراراً وَ جَعَلَ خِلالَها أَنْهاراً وَ جَعَلَ لَها رَواسِیَ وَ جَعَلَ بَیْنَ الْبَحْرَیْنِ حاجِزاً أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لا یَعْلَمُونَ (نمل – ۶۱)

کیست که زمین را قرارگاهى ساخت و در آن، رودها قرار داد، و براى آن، کوه‌ها را (مانند لنگر) ثابت و پابرجا قرار داد و میان دو دریا (شور و شیرین) مانعى قرار داد (که مخلوط نشوند). آیا معبودى با خداست؟ (نه) بلکه اکثر آنان نمى‌دانند.

أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَلِیلًا ما تَذَکَّرُونَ (نمل – ۶۲)

کیست که هرگاه درمانده‌اى او را بخواند، اجابت نماید و بدى و ناخوشى را برطرف کند، و شما را جانشینان (خود در) زمین قرار دهد؟ آیا با خداوند معبودى است؟ چه کم پند مى‌پذیرید.

✅ دوستان خوبم مناجات با خداى سبحان و راز ونیاز با او کارى پسندیده و لازم است، دعا به درگاه او و درخواست حل مشکلات خصوصاً هنگام درماندگى، براى همگان ضرورى است. چرا که خداوند بارها می فرماید بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را

هر کجا دردى دوا آن جا بود
هر کجا فقرى نوا آن جا بود
هر کجا مشکل جواب آن جا رود
هر کجا پستى است آب آن جا رود
پیش حقّ یک ناله از روى نیاز
به که عمرى در سجود و در نماز
زور را بگذار زارى را بگیر
رحم سوى زارى آید اى فقیر

✍️خداوند به دعای همه بنده هایش آگاه هست و هر جا که دعاى ما مستجاب نشود، دلیلى دارد، همچون:

الف: دعاى ما، طلبِ خیر نبوده وما گمان مى‌کردیم خیر است. (زیرا دعا، یعنى طلبِ خیر)

ب: نحوه‌ى درخواست، جدّى و همراه با درماندگى نبوده است.

ج: در دعا اخلاص نداشته‌ایم، یعنى اگر به درگاه خداوند رو کرده‌ایم، به دیگران نیز چشم امید داشته‌ایم.

البتّه گاهى به جاى استجابتِ آنچه مى‌خواهیم، خداوند حکیم مشابه آن را به ما مى‌دهد و گاهى به جاى خواسته‌ى ما، که نزد خداوند به مصلحت ما نیست، خداوند بلائى از ما دور مى‌کند و گاهى به جاى برآوردن حاجت در دنیا، در قیامت جبران مى‌کند و گاهى به جاى لطف به ما، به نسل ما لطف مى‌کند که همه‌ى این مطالب در روایات آمده است.

👇👇

۱- از راه‌هاى شناخت خدا و یکتایى او، توجّه به یک قدرت نجاتبخش و بریدن از قدرت‌ها ووسایل دیگر در هنگام اضطرار است. «أَمَّنْ یُجِیبُ»

۲- شرط استجابت دعا، قطع امید از دیگران واخلاص در دعاست. «یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ»

۳- آنان که با سکوت، از خداوند حاجتى مى‌خواهند، خداوند از حالشان با خبر است ولى دوست دارد بندگانش حاجت خود را به زبان آورند. «إِذا دعاهُ»